Piotr Wierzbicki, „Powrót do Mickiewicza”, PIW, Warszawa 2020.
Rozczytuję się ostatnio w eseju Piotra Wierzbickiego o Adamie Mickiewiczu. Jednym słowem doskonały! Po Chopinie i Bachu Piotr Wierzbicki, dziennikarz, pisarz, publicysta, krytyk muzyczny. Laureat Nagrody Literackiej Gdynia 2015 w kategorii eseistyk, bohaterem swojego eseju uczynił Adama Mickiewicza.
„Powrót do Mickiewicza” jest próbą współczesnego spojrzenia na życie i spuściznę Mickiewicza.
Jest wiele interesujących wątków, jakie podejmuje autor tekstu. Przedziera się przez nie oddanie prawdzie, służba publiczna na polu obywatelskim i narodowym. Pisze np.
„Myśl winna kierować się ku prawdzie, nawet jeśli nie jest jej pisane do niej dotrzeć. Myśl nieodmyślana jest myślą kaleką, dybie na nią zewsząd błąd, jej żywiołem jest bełkot ubrany w pozór uczoności bez emocji” (s. 11)
i nieco dalej dodaje:
„Nakazowi prawdy podlegają też same słowa, bo rzeczywistość, stan faktyczny to także język, mowa – i to nie ta ‘poetycka’, sztuczna, zużyta w cudzych wierszach – tylko ta potoczna, żywa, obecna w rozmowie”.
Wręcz cudne. I konkluduje pan Wierzbicki:
„No, trzeba przyznać, wspólnymi siłami czynowniczych ukazów, politycznej nowomowy, tej minionej i tej współczesnej, uprawianej w sejmie przez wybrańców narodu, technicznego żargonu i bełkotu pseudointelektualnych mędrków, daleko udało nam się pobłądzić od tych słów”.
Jakże prawdziwe! Zapraszam do lektury! Piękno nie jest wyłącznie przed nami. Można go odkryć także w czasie minionym, w tych, którzy żyli przed nami.
